Volgens afspraak pik ik de nieuwe scheids op bij de wedstrijdtafel. Zij heeft nog nooit gefloten. Haar collega ‘een paar keer’, maar liefst. Die zet dat wat kracht bij door met het fluitje aan het touwtje rondjes te draaien om haar wijsvinger terwijl ze me wat verveeld aankijkt. Bij de debutante spelen duidelijk andere gedachten; zij wil het liefst weer naar huis.

Het eerste wat mij hier te doen staat is dus: moed inpraten. Ik probeer te relativeren, zeg dingen als 'zo erg is het niet' en 'de wedstrijd duurt maar 70 minuutjes', terwijl ik ook wel weet dat het soms best wel erg is en 70 minuten heel lang kunnen duren. Ook deze nieuwe scheids trapt hier niet echt in. Tijd voor de volgende stap; ik vertel de ervaren collega dat zij beter aan de coachkant kan gaan fluiten, zodat de beginner zich meer op de wedstrijd kan focussen. Want ook op dit niveau komen we soms driftige coaches tegen. Prompt stopt de ervaren scheids met het draaien van haar fluitje en verschijnt voor het eerst een glimlach bij de beginner. Daarna begin ik een verhaal over looplijnen, posities en procedures.

Ik bewaar het belangrijkste voor het laatst omdat ik weet dat de meeste tekst ergens terecht komt waar het niet blijft hangen… Ik vraag haar om de fluit even uit te proberen. Het klinkt raar, maar voor veel beginners is het nog best lastig om een beetje geluid uit zo'n ding te krijgen. De lucht gaat vaak zonder enige tussentijdse drukverhoging de fluit uit, zodat er een vaag fluisterpiepje hoorbaar is. Nog lastiger vind ik zelf om uit te leggen hoe je dan wél moet fluiten. Ik probeer iets met 'druk opbouwen en dan loslaten' maar ben al erg tevreden als men vanuit een soort niesbeweging in elk geval aan de andere kant van het veld hoorbaar is. Ik weet dat ik zelf nogal overdrijf met het volume van de fluit (vaak stopt de wedstrijd ook op de andere drie velden als ik een strafcorner fluit) maar het is erg belangrijk dat je zelfvertrouwen doorklinkt in je signaal, ook al is het nep. Beter dát, dan een angstig piepje dat misschien wel de goede gemoedstoestand aangeeft, maar waar verder niemand op reageert.

Volgende aanwijzing: fluiten! Ook bij twijfel. 'Als je denkt dat er wat gebeurd is heb je meestal gelijk en ook al heb je geen gelijk, dan heb je het toch want jij bent de baas. Je zult zien dat als je duidelijk fluit en wijst, de spelers dit gewoon van je aannemen.' Ik zie de eerste tekenen van moed verschijnen. Die wordt nog groter na mijn laatste tip: help elkaar!

Je bent als scheidsenduo een team, net als de twee andere partijen op het veld. Je werkt samen om de wedstrijd zo sportief mogelijk te laten verlopen. Dus als je iets ziet wat je collega niet ziet kun je die collega helpen!

Daar zijn wel een paar afspraken over. Zo is het not done om in elkaars cirkel te fluiten. Zie jij dus een shoot in de cirkel van je collega die hij of zij zelf niet ziet, dan kun je daar niet voor fluiten maar wel een strafcorner aanwijzen, mits deze collega jou om advies 'vraagt' (aankijkt). Dat laatste is een belangrijke toevoeging. Als je hier van te voren als duo even afspraken over maakt kun je elkaar goed aanvullen in de hectische situatie die zich in een cirkel kan afspelen!

 

Terug naar het veld: ik hoorde een duidelijke fluit na een shootje van de verdediging in de cirkel. Met twee strakke armen wees de scheids, met inmiddels alweer 10 minuten ervaring, resoluut richting goal. Ik riep haar een complimentje toe en zag een ander koppie dan een kwartiertje daarvoor. Dat maakt zo'n vroege ochtend dan weer meer dan de moeite waard.

Voorlopig kan ik even uitslapen op zaterdagochtend, ook fijn. Prettige vakantie en tot volgend seizoen!

---------------

MHC Leusden beschikt over een prachtige poule, goed opgeleide scheidsrechters. Dankzij de inzet van onze scheidsrechters kunnen alle hockeyers op ieder niveau elke week lekker hun wedstrijden spelen!